Gazetelerin başlıklarına bakar geçeriz. Bol resimli ve bulmaca ekli olanları tercih ederiz. İçeriğini bir iki cümle ile editörün bize vurguladığı kadar öğreniriz.
Evet okumuyoruz…
Kitap başına 10 kişi düşer ülkemizde. Fiyatlarından yakınır dururuz. Okulda ödev olarak verilen kitapları bile “okuduk” deyip internetteki özetini alıp dersi geçeriz…
Evet okumuyoruz…
Süreli yayınlarda fotoğraflar ön plandadır. Bekleme alanlarında elimize şöyle bir alır yüzeysel inceleriz…
Evet okumuyoruz…
Havaalanlarında ve terminallerde salonda boş boş gezinirken ellerinde kitap ve tablet (e kitap okumak için) olan yabancılara bakıp; ”kardeşim ne çok okuyorlar” diye yorum yapıp geçeriz…
Evet okumuyoruz…
Sosyal medya, internet yazılarını yeterince “eğlenceli” bulmadığı için görselliğe o kadar yüklendi ki, artık ondan da bıkar hale geldik. Örneğin kaliteli bir fotoğrafa kaç saniyemizi ayırıyoruz bakmak için? Bir saniye iki saniye?
Bu mübarek günlerde konu ile ilgili bahsetmeden geçemeyeceğim. Peygamber efendimize gelen ilk vahiydir: “OKU”… Oysa biz dini okuyup bize yanlış şekilde yansıtan insanlara inanma gereği duyup (doğru şekilde yapan ilim insanlarımızı tenzih ederim) kutsal kitabımızı bile okumakta üşengeçlik sergiliyoruz.
Konu hep buraya geliyor ama her şeyin başı da sanırım bu… Eğitim sistemiz…
Okuma alışkanlığı evde başlamalı. Okuryazar çocuk istiyorsak oku demekten ziyadeokuyarak örnek olmak gerekiyor. Kitaplar kapaklı dolaplarda ulaşılmaz alanlarda aman dağılmasın endişesi ile değil, aman okunsun telaşı ile tutulmalı. Yeri gelmeli çocuklar kitaplardan evcilik kurmalı, kitapları raflardan indirip çarpışan araba oynamalı. Kitabın kokusunu içine çekerek büyümeli…
Y kuşağı (1980-1999 arası doğanlar) ve Z kuşağı (2000 yılı ve sonrası doğanlar) için kitap olayı ağırlıklı bilgisayarlara ve tabletlere taşınmış durumda. Bu noktada da okuma alışkanlıkların kuvvetlendirilmesi sağlanmalı ve sosyal medya-internet kullanım derslerinin de müfredata muhakkak girmesi şart.
“KİTAPLARI YAKMAKTAN DAHA BÜYÜK BİR SUÇ VARSA O DA ONLARI OKUMAMAKTIR.”